Nadat ik als student culturele en maatschappelijke vorming het vak ‘Vrouw en Emancipatie’ gevolgd had, was er voor mij geen twijfel meer mogelijk, mijn missie in het leven was me inzetten voor gelijkheid en een gelijkwaardige samenleving. De jaren die volgden stonden in het teken van kennis opdoen, kennis toepassen, fouten maken met die kennis, kennis herzien, reflecteren en de wereld opnieuw leren kennen met mijn kersverse wereldbeeld. Zo rolde ik langzaam het onderwijs in en daarbij bleven diversiteit en inclusief werken terugkerende thema’s.
"De afgelopen jaren in mijn werk als docent en als projectleider bij SESI dacht ik vaak, we moeten dieper gaan, we moeten harder zijn, het is niet radicaal genoeg, veranderingen gaan niet snel genoeg."
De afgelopen jaren in mijn werk als docent en als projectleider bij SESI dacht ik vaak, we moeten dieper gaan, we moeten harder zijn, het is niet radicaal genoeg, veranderingen gaan niet snel genoeg. Maar iemand die net wakker is geworden voor de horror die ongelijkheid heet, is een beetje als iemand die net veganisme heeft ontdekt, je ziet opeens heel helder hoe ‘makkelijk’ je de wereld een mooiere en gezondere plek voor iedereen kan maken en wil dat iedereen zo snel mogelijk op die trein springt. Voor het gemak vergeet je hoe lekker jijzelf vlees ooit vond en hoeveel moeite het je heeft gekost om van kaas af te blijven. Te pas en te onpas deel je je nieuwe inzichten over plantbased leven en je zoekt constant bevestiging bij senior veganisten die al jaren begrijpen dat dit the way of life is en gestopt zijn met mensen overhalen die niet willen luisteren.
Als witte docent heb ik het privilege om over discriminatie en racisme te leren doordat activisten, mensen en docenten van kleur mij voor zijn gegaan en zich in hebben gezet om deze kennis beschikbaar en kenbaar te maken. Vaak krijg ik als witte docent complimenten omdat ik me inzet voor inclusief onderwijs maar ik hoef geen schouderklopjes (meer) ik wil dat andere docenten het net zo serieus nemen als ik. Maar net zoals ikzelf door een bewustwordingsproces ben heengegaan hebben andere docenten en daarmee het schoolsysteem ook die tijd, ruimte en kennis nodig om datzelfde proces te kunnen doorlopen.
Inclusief onderwijs, linkse indoctrinatie noemt “rechts” het. Terwijl gelijkwaardigheid, gelijke kansen, de norm bevragen en geen discriminatie tolereren, mij geen kwestie van links of rechts lijkt, maar een kwestie van een goed werkende samenleving en dus schoolsysteem voor iedereen.
"Jezelf als open-minded zien, tolerant zijn of ervan uitgaan dat je iedereen als gelijke behandeld is helaas niet genoeg."
Andere mensen zien voor wie ze zijn, voorbij je eigen vooroordelen is voor mij waar inclusief onderwijs begint. Jezelf als open-minded zien, tolerant zijn of ervan uitgaan dat je iedereen als gelijke behandeld is helaas niet genoeg. Want wat betekend dat als je nooit geconfronteerd bent met je eigen privileges en vooroordelen, als je voldoet aan de norm en als je niet kritisch hoeft te zijn op je eigen taalgebruik, houding en zelfs je aanwezigheid? Wat betekend inclusief onderwijs als je je nooit echt verdiept hebt in de struggle en leefwereld van de studenten die je voor je hebt? Wat betekend inclusief onderwijs als je je eigen positie in de samenleving niet constant bevraagd, zonder dat je daar complimenten voor terug krijgt?
Inclusief onderwijs is voor mij geen kwestie van het betrekken van de “buitengesloten student” maar een kwestie van ruimte creëren voor verandering en groei in jezelf. Zodat je vanuit die inzichten de ander kan zien voor wie hij/zij/hen echt is, of zoals Malcolm X het heel mooi verwoord:
“When you are equal with another person, the problem of integration doesn’t even arise. It just doesn’t come up.”
Tanne Maassen
Docent Social Work