Ik weet niet meer het moment dat mijn ouders mij vertelde wat homo’s of lesbiennes waren. Dat was er altijd wel. Ik weet nog wel wanneer het besef kwam dat ik toebehoorde tot die groep. Ik was een jaar of negen, spelend op het schoolplein. Er zat een meisje in mijn klas die dezelfde jas had als mij en ik vroeg mij af hoe het zou zijn om haar te zijn. De jas sloot aan op haar lichaam, waar het bij mij bulten had van baby vet, waarvan ik hoopte dat dit ooit nog zou verdwijnen. Hoe zou het zijn om haar te zijn? Jarenlang heb ik deze gedachten genegeerd.
"Ik was elf toen ik mij voor het eerst afvroeg of mijn vader van mij zou houden als ik opeens bij die groep zou horen."
Toen ik elf jaar was zaten we in de auto onderweg naar een warm land om de zomer door te brengen. Mijn broer was een film aan het kijken en ik tuurde gedachteloos uit het raam. Er was iets op de radio gezegd waar mijn vader van moest zuchten. Hij vroeg zich af waarom die biseksuelen geen keuzes konden maken en klaagde hier even over door. Ik was elf toen ik mij voor het eerst afvroeg of mijn vader van mij zou houden als ik opeens bij die groep zou horen.
Hoe ouder ik werd, hoe meer ik las en hoe meer vrede ik kreeg met wie ik was en wie ik zou worden. Ik begon mijn vrienden hier over te vertellen. Ik zoende hier en daar met een meisje. Het was toen dat ik besefte dat ik geseksualiseerd zou worden om wie ik was.
Talloze keren greep iemand mij bij mijn kont en zei dat ik dat fijn moest vinden, omdat ik iedereen leuk vond. Ik ben wakker geworden, terwijl één van mijn vrienden mijn lichaam streelde. Ik heb gehoord dat ik dit verdiende, als twijfelkont. Ik heb video’s gezien waarin mannen constateren dat het hebben van een bi vriendin het beste is, want ja, trio’s. Ik werd geseksualiseerd om een stereotype. Net zoals zoveel anderen. De pijn die dit meebracht, de pijn die mij heeft gemaakt, zorgde voor dit onderwerp.
"De pijn die dit meebracht, de pijn die mij heeft gemaakt, zorgde voor dit onderwerp."
In Nederland worden jaarlijks ontzettend veel mensen seksueel geïntimideerd, aangezien hier niet altijd aangifte uit voort komt zijn hier geen precieze cijfers van. Met seksuele intimidatie wordt ook verbaal geweld bedoeld. Veel jongeren durven hier niet over te praten. Ze zijn bang voor wat er gezegd zal worden. Ze zijn bang dat er anders naar hen zal worden gekeken. Ik was ook bang. Ik ken talloze andere bange jongeren. Hier is niets mis mee. Er is een reden dat zij bang zijn. Het is namelijk zo dat jongeren vaak niet geloofd worden of zij nemen wel een stap om aangifte te doen, maar dan is er te weinig fysiek bewijs. Hierdoor hebben zij niet het gevoel dat zij gehoord worden.
In april was het ‘sexual assualt awareness month’. Hierdoor werden op verschillende platforms mensen hun beelden gedeeld. Hierdoor ontstond het fenomeen ‘super straight’ als tegen reactie. Hierna kwam er zelfs een groep naar voren die aangaf de 24e ‘international rape day’ te willen maken, waardoor veel mensen zich onveilig voelde. Dit werd ook massaal gedeeld naar de politie in Amsterdam om zich hierop te kunnen voorbereiden. Uiteindelijk bleek het loos alarm te zijn.
Hierdoor ontstond bij ons de vraag wat de politieke partijen in Nederland doen om homogeweld en seksuele intimidatie tegen te gaan. Om deze reden zijn wij met enkele partijen in gesprek gegaan en hebben wij bij de andere dit uit hun standpunten weten te halen. Als er eventuele herverkiezingen komen, kan er een bewuste keuze komen vanuit jongeren – vanuit de HvA om intimidatie tegen te gaan.
In de volgende twee blogs zullen wij politieke standpunten en onze gesprekken met partijen bespreken.
Tot lees!
Als je hier over wilt praten of seksuele intimidatie wilt melden klik dan op de onderstaande link: https://centrumseksueelgeweld.nl/
Vaila Özvarnali & Merlynn van Bussel
2e jaars studenten Social Work