“Doordat ik in contact kom met risicogroepen was het voor mij heel lastig om constant de keuze te moeten maken bij wie ik “liever” wil zijn, terwijl ik eigenlijk helemaal niet wilde kiezen”
Wie ben je en wat doe je?
Hoi, ik ben Uma Welling en ik ben nu fulltime derdejaars CMV studente. Ik heb dit jaar stage gelopen bij de Roze Tanker in Amsterdam-Noord en heb mij bezig gehouden met het buurtwerk daar.
Wat heb jij de afgelopen periode gedaan?
Als aanvulling op CMV vind ik het leuk om PAP-vakken te doen (of bijvoorbeeld een minor te kiezen) die in eerste instantie niet direct te maken hebben met het werk dat ik doe. Ik doe bijvoorbeeld buurtwerk maar ik wilde mij verder ontwikkelen binnen fotografie en film. Ik heb daarom een fotoreportage gemaakt over mijn relatie in de huidige pandemie.
Wat doe je nu anders/ hoe is je aanpak nu anders in corona tijd vs. normaal?
Om heel eerlijk te zijn vond ik de zelfquarantaine erg lastig. Ik ben erachter gekomen dat ik eigenlijk heel erg bang kan zijn voor de eenzaamheid en dat het (gelukkig) ook iets is wat ik nooit heb gekend. Dat is een waanzinnig mooi privilege. Ik wilde in eerste instantie een fotoreportage de schoonheid van dikke vrouwen. Ik ben al jaren bezig met mijzelf op de hoogte te stellen van beeldvorming rondom vrouwen, lichaamspositiviteit en discriminatie van het dik zijn. Belangrijk om ook even te stellen dat ik misschien mensen kan triggeren met het woord dik, maar dit bedoel ik in de meest neutrale manier mogelijk. Voor mij zit er geen waardeoordeel in het woord en ik wil graag dat de negatieve lading hiervan wordt omgezet naar een beschrijving, niet een persoonlijke waarde.
Vanwege de corona ben ik veel thuis geweest omdat ik in mijn directe omgeving verschillende mensen heb die tot de risicogroep behoren, zoals mijn 76- jarige vader. Ik heb daarom gekozen om mijn leven samen met mijn vriend in beeld te brengen. Wij hebben vanwege deze risicopersonen gekozen om samen te wonen in een studio van 22m2 en zijn erachter gekomen hoe belangrijk nabijheid en ruimte is.
Wat was je reactie toen alles dicht zou gaan?
Doordat ik in contact kom met risicogroepen was het voor mij heel lastig om constant de keuze te moeten maken bij wie ik “liever” wil zijn, terwijl ik eigenlijk helemaal niet wilde kiezen. Toen alles dichtging was de keuze om thuis te zijn ook makkelijker voor mij dus wat dat betreft was het heel fijn. Aan de andere kant ben ik bij de Tanker bijna een jaar bezig geweest met het organiseren van een buurtfestival voor Amsterdam-Noord dat door de crisis nu niet door kon gaan, gelukkig proberen we het alsnog te doen wanneer de tijd ernaar is. Daarnaast heb ik een klein hart ontwikkeld voor de organisatie daar die het door de crisis nu heel pittig krijgt, ik hoop dat ze het gaan redden. Voor mijn fotoproject betekende het wel dat mijn originele plan op dit moment niet haalbaar was voor mij en ik moest switchen naar wat anders.
Wat waren de reacties op jouw nieuwe manier van werken van je plan en hoe voelde je je daarbij?
De reacties op mijn fotoreportage waren erg vertederend. Ik kreeg te horen dat mijn quarantaine eruitzag als iets “lichts” en dat het leek alsof mijn leven sereen was op de foto’s. In het begin vond ik dat raar omdat ik het hele concept van een quarantaine beschouw als iets vreselijks. Toch, nadat ik de feedback terugkreeg en mijn foto’s opnieuw bekeek zag ik inderdaad het licht en het geluk terug. Het was pas op dat moment dat ik mij besefte dat mijn eenzame quarantaine plaats had gemaakt voor een plek waar ik mij comfortabel voelde en ik steeds meer grip kreeg op de nieuwe manier van werken en leven. Ik was minder snel alleen en benutte de quarantaine voor mijn gevoel beter. Ik ben dan eindelijk het boek gaan lezen wat al zo lang op mij wacht en heb een poesje in huis genomen. Ik heb het gevoel dat ik nu de tijd heb gehad om stappen te hebben ondernomen die lang op zich hebben gewacht maar die mij als persoon veel hebben gevormd.
Tips/ Iets wat je mee wilt geven aan andere studenten in deze corona periode?
Het meest belangrijke realisatiemoment voor mij is geweest dat er licht aan het eind van de tunnel is. Daarbij is het oké om je eenzaam te voelen als jonge student zoals ik die in principe geen “reden” zou moeten hebben om zich eenzaam te voelen. Mijn tip is ook om te kijken hoe je jezelf zo gelukkig mogelijk kan maken in deze gekke tijd. Als dat elke dag een ander kunstwerk maken is, is dat leuk maar als je liever de hele dag op de bank wilt Netflixen is dat ook prima. Het is een rare tijd waar iedereen op zijn/haar eigen manier grip op probeert te krijgen en gun elkaar ook die ruimte (lees: anderhalve meter) om dit uit te vogelen.
Enkele foto’s van mijn fotoreportage: Geïsoleerde Liefde
Voor de rest van de foto’s en mijn ervaring van de quarantaine, scan de QR
Uma Welling,
Student CMV aan de HvA