‘Nog even en dan ben je er” Hoevaak deze zin door mijn moeder, vriend en mijn eigen stem in mijn hoofd is uitgesproken, is ontelbaar vaak geweest deze afgelopen paar maanden. In het najaar van 2020 begon ik dan eindelijk aan het begin van het einde van mijn opleiding. Vier jaar lang vroeg ik mij wekelijks af, hoe en of ik mijn studie zou kunnen afmaken. Drie jaar, en een tot nu toe 10 maanden durende wereldwijde pandemie later, is het mij gelukt.
''Je moet je bedenken dat ik een probleem met betrekking tot menselijk contact aan het oplossen was, zonder daadwerkelijk fysiek en menselijk contact had! Ironisch.''
Op mijn opleiding, Culturele en Maatschappelijk vorming, gaat afstuderen net iets anders dan dat de meeste studenten denken tegen te gaan komen. Ons wordt niet gevraagd een essay te schrijven maar om uit naam van een opdrachtgever, onderzoek te doen naar verbetering op welk vlak dan ook. In mijn geval, heb ik voor Altra, een onderwijs en jeugdhulp instelling, een adviesrapport opgesteld aan de hand van de vraag: ‘’Wat heeft de werkgroep diversiteit nodig, om het belang van culturele diversiteit, structureel bespreekbaar te maken?’’. Een zeer complexe vraag, waar ik zo een drie maanden de tijd voor kreeg. Anders dan normaal, moest ik mijn hele onderzoek op afstand uitvoeren. Normaliter staat intensieve, fysieke samenwerking centraal in mijn handelen, maar daarin moest ik nu leren aanpassen. We hebben allen ervaren hoe groot de impact is van het thuiswerken. Echter had ik niet verwacht dat het ervoor zou zorgen dat ik mij onzeker en soms zelfs machteloos voelde. Als ik het zelf mag zeggen vind ik mijzelf een actieve en erg betrokken student maar mijn eetkamer, kantoor en klaslokaal met elke dag weer hetzelfde uitzicht was nou niet echt een gezonde of inspirerende prikkel. Wij, Nederlanders, zijn erg goed in het bagatelliseren van onze emoties als het even niet lekker gaat maar OH MY, wat was deze tijd een hel voor mij. Elke dag leek hetzelfde. Ik en mijn laptop op avontuur, af en toe een zoommeeting maar dat was dan ook het hoogtepunt. Je moet je bedenken dat ik een probleem met betrekking tot menselijk contact aan het oplossen was, zonder daadwerkelijk fysiek en menselijk contact had! Ironisch. Terwijl ik dit typ voel ik weer dezelfde angstgevoelens terugkomen als in de tijd van mijn afstuderen. Het ergste van alles was dat ik mij heel erg eenzaam voelde. Ik gedij heel goed op conversaties en verhitte en ongemakkelijke discussies, daar haal ik inzichten en inspiratie uit. Al deze bronnen had ik nu niet, en dan ga je twijfelen aan jezelf. Aan je eigen kennis en kunde. Ik stond op het punt alles los te laten en het op te geven.
''Ik ben meer dan trots op mijzelf dat ik tienen heb mogen binnenslepen maar waar ik vooral erg dankbaar voor ben is dat deze pandemie heeft laten zien wat de impact is van het hebben van een omgeving die je steunt en stimuleert.''
“‘Nog even en dan ben je er’’ bleef tegen mij gezegd worden waardoor ik ondanks mijn gevoel van eenzaamheid, ik mij toch gesteund voelde. Mijn familie, vrienden en ik zelf zijn onmisbaar geweest voor mijn succes. Ondanks mijn onzekerheid en het gevoel van falen bewezen mijn eindcijfers het tegendeel. Genoegen nemen met net aan voldoendes halen beschrijft mij enigszins en verassend genoeg haalde ik voor mijn laatste cijfers twee tienen. Ik ben meer dan trots op mijzelf dat ik tienen heb mogen binnenslepen maar waar ik vooral erg dankbaar voor ben is dat deze pandemie heeft laten zien wat de impact is van het hebben van een omgeving die je steunt en stimuleert. Daarmee gezegd te hebben, is het hebben van een vangnet niet voor iedereen de realiteit. Daarom roep ik eenieder op om meer naar elkaar om te kijken en oprecht te vragen hoe het met een ander gaat.
Jadzia Vrij
4e jaars student Culturele en Maatschappelijke Vorming