ROOTS! Zoals de wortels van de bomen. Wortels die zich tot ver over de oceaan uitstrekken. In landen waar mijn ogen alleen van kunnen dromen. Mijn dromen, haar herinneringen. Vervreemd, vervormd in het portret van nu. Vergeten of misschien wel verdrukt onder veroordelende ogen. Vervreemd van de wortels die ons zo ver gedragen hebben. Gevochten en gepredikt hebben voor onze liefde en groei. Wortels, vervreemd, vervormd, verdrukt maar niet vergeten.
Ik herken de straten, ik herken de gezichten. Ik herken ze, maar ken ze niet. Begrijp ze niet en zoek de woorden, maar vind ze niet. Een vreemd verlangen naar de landen uit mijn dromen, onbekend voor mijn ogen. De stilte van een onbeantwoord verlangen groeit groter.
De leegte, ik geef het vormen, ik geef het woorden en zo begint de leegte te leven. Te leven en te lachen in de ogen van een ander. Deze ander, ik herken mij in zijn gezicht en handen. Ik herken mij in zijn warmte. Geen vreemde maar de tijd vervreemde jou van mij. Jouw woorden leken op te gaan in de leegte in mij. Wilde mij niet meer herkennen in het gezicht wat zo anders lijkt te zijn dan de geprezen schoonheid.
Vervreemd, vervormd, verdrukt maar niet vergeten. We vinden elkaar in mijn dromen. Je vertelt en mijn dromen vervormen onder de klank van jouw stem. Ik voel de hitte van de zon waar je over spreekt. Ik hoor de oceaan als de tranen langs je wangen druipen. Ik voel me geheeld als je lacht in de verte. Mijn dromen, jouw herinneringen. Mijn leegte is jouw, leven. We zijn het niet kwijt, alleen vergeten. Vergeten maar in de warmte van jouw stem begint het te leven. Ik zoek niet naar dromen maar herinneringen.
Iedereen heeft een verhaal en een verleden. Iedereen heeft sporen om terug te traceren, vergeten gedachtes, kleine en grote verhalen. Sommige verhalen vinden we terug in boeken, in lessen de beelden schetsen over vroeger. Sommige verhalen worden verspreid, blijven voort bestaan, lijken tijdloos te zijn. Sommige verhalen lijken verdwenen te zijn, verloren in de tijd. Vertrapt, verwoest en opgejaagd. Sommige verhalen lijken verdwenen te zijn. Lijken, want we vinden ze terug als we in de spiegel kijken. We vinden ze als we de lijnen in onze gezichten traceren, de palmen in onze handen bekijken. We vinden ze in de vormen van ons haar, de kleuren van onze huid. Verhalen, zonder woorden. Verhalen die nog verteld moeten worden. En dat doen we bij ROOTS! Verhalen delen van onszelf, van onze voorouders. De stemmen geven aan hen die de weg voor ons vrij hebben gemaakt om te kunnen groeien en te kunnen zijn. We luisteren naar hen die delen. Herinneringen, vragen, verlangens er is ruimte om te mogen zijn. Ieders verhaal telt en wordt doorgegeven aan de volgende generatie. Want het is belangrijk om kwetsbaar te kunnen zijn, te kunnen vertellen ook al begrijp je de woorden niet maar toch gezien, gehoord verbonden voelen. Juist nu en altijd.
Amber Auf der Springe
Stagiaire bij SESI en student Culturele & Maatschappelijke Vorming